تجربه شخصی:
<p>چرخونک یکی از محبوب ترین بازیچه های دوران کودکی ما بود. کودکی من در محله سوسن آب تهران طی شد. از طوقه های به درد نخور دوچرخه ها استفاده می کردیم و با یک چوب لباسی فلزی که بازش می کردیم آنرا هدایت کرده و در خیال خود رانندگی می کردیم. به مرور مهارت مان در این بازی زیاد می شد و مسافتی طولانی را بدون اینکه از دستمان رها شود طی می کردیم. این بازی به قدری محبوب بود که بچه ها حتی اگر طوقه دوچرخه گیرشان نمی آمد با در قوطی حلبی یا ته دیزی سفالی شکسته نیز ان را بازی می کردند.</p>